Zen felsefesi, insanın günlük hayatın karmaşasından uzaklaşıp kendi sakinliğinin dengesini bulabilmesini içeriyor. Japonya’daki tapınaklarda da, yazın rüzgar alan yerlere cam ya da metalden çanlar asıyorlar, renkli kâğıtlara da dileklerini yazıp çanın ucuna asıyorlar. Rüzgârda çan sallanıyor, ucundaki kağıtlar pır pır daha da güzel sallanıyorlar. O anda insan hiçbir şey düşünmüyor, görsel işitsel şova kendini bırakıveriyor... İşte tam da amacı bu... Ama bundan sonra bir başka öğreti daha geliyor; rüzgar durunca, çanlar susacak, renkli kağıtlarda pır pır etmeyecek. Her şey geçici, güzel şölen kısacık bir andı, geldi geçti. Artık yaşanan şu anda ki zaman, biraz sonra belki yine rüzgar çıkar şölen başlar... Ama sen onu şimdi düşünme... Sessizliğin, o anın keyfini çıkar...
Ne güzel değil mi?
Bu da bir ibadet.
Yaz başında asmışlar tapınağa çanları ve kağıtları, zen dekorasyonunu bitirmişler. Eee biz ne yapacağız o zaman?
Niyoirinji kurbağa tapınağındaki kurbağaların üzerine yazacağız dileklerimizi...
Antalya’dan bir arkadaşım dileğini göndermişti ben de yazıverdim kurbağanın üzerine.
Kurbağanın Uzakdoğu dinlerinde pek güzel anlamları var. İyi şansı, geri dönüşü, doğurganlığı temsil ediyor. Gezginler yanlarında kurbağa taşırlarmış ki, sağlıcakla gidip geri dönebilsinler diye...
Bizim de birer kurbağa taşımamız farz oldu artık...
Semra Demirağ